addunt verba ironica dicentes: «Hic littus inaniter
bobus arat, dum locum in paradiso ecclesiae sic
expectat.» Sedentes in insidiis perturbant itinera gradientis,
detrahentes mihi nocte non dormiunt et in occulto latibulo
ad occasum languentis se abscondunt.
Excitant in oculis meis pulverem, et super vestes proprias
mittunt sortem. Expectat mens noxia quod cadat humerus
de iunctura, sperans quod ramus ab arbore praecidatur.
Cernunt quod transeunt dies mei et quod non sit
qui sanet vulnera conturbati. Lux patientis extinguitur,
meis doloris accenditur et afflictionis asperitas augmentatur,
tanquam non sit qui opem conferat et qui jacenti
dexteram suae miserationis impendat. Cogitationes variae
succedunt in me eo quod non est qui eripiat a languore.
Sinit languidum medicus et non sanat unctionibus vulnus
ejus; mens in diversa rapitur et etiam propria non
sanatur virtute. Cor iugiter fatigatur, virtus indeficiens
non redditur tremulo et non est qui misereatur et conferat
alimenta. Non inveni in sylvis siliquas: invadit
inedia costas meas. Non inveni in mari pisces nec in fontibus
aquas dulces. Non inveni in portu pacem nec etiam
tutam in tranquillo littore stationem. In pratis herbam
non reperi, umbram in vallibus non inveni, non farinam
in cistartiis et oleum in lecythis. Perdidi virtutes
solitas et siti perii secus aquas; amisi cordis dulcedinem
et defeci frigore iuxta ignem. Intuentur me obliquo oculo
seniores et derident me continue iuniores, et corrodit
reliquias alienas in turbine qui consuevit propriis abundare.
Et sic qui speraveram vitasse tenebras, adhuc
tenebrosas video vias meas. Per hoc itaque malecredentes
quod oriantur spinae pro ordeo et tribuli pro frumento,
fel pro balsamo et vappa contemptibilis pro
clareto, expectant quod lugeat ille qui premitur et quod
ei esca desiderabilis denegetur. Expectant quod in speratas
|
|