Pag 2350

Quam prius ecclesiam sub mortis agone redemit,
Hanc in apostolicis Christus fundavit alumpnis;
Per quos insonuit veri doctrina per orbem,
Et mundi rengna fidei substrata fuere.
Cuius pura seges, lolio crescente maligno,
Temporibus nostris emarcuit, ipsaque virtus
Succubuit vitio; putruit concreta reatu
Ecclesie facies; heresis, que senper id egit
Scinderet ut Domini tunicam, non serpit, ut olim,
Nec latet in caveis; veteres exuta latebras
Publicat errores et dogmata falsa tuetur.
Erravit populus, erravit et ipse sacerdos;
Erravere duces: studium pastoris ovile
Deseruit, neglexit oves servare, luporum
Faucibus exponens; doctorum lingua quievit,
Ipsaque desipuit claustralis vita. Quid ultra?
Excipiens nullum, clausit genus omne reatus.
Sic crevere mala, sic friguit ignis amoris,
Quod ratis ecclesie, numerosis fluctibus acta,
Innumeris depressa malis, illisa procellis
Ingemuit, cordis suspiria traxit ab imo;
Nec rata iam sistens, pelago quasi mersa profundo,
In solum Christum gemitus lacrimasque reduxit.
Cuius naufragio cupiens occurrere nauta
Celestis, lacrimasque suas detergere, binos
Precones misit, quasi splendida sydera, quorum
Luce nova, splendore novo claresceret orbis;
Pulsis errorum nebulis vitiisque recisis
Eloquii falce, fidei cultura vigeret.
Hos velud occiduas sub mundi vespere stellas
Edidit, accendens eterni luminis [h]austu,
Ut mundi senium sub eorum luce novetur.
Hii duo sub vario ritu, sub dispare veste,
Mundi labentis spreverunt gaudia, Christi
Conformi voto vestigia sacra secuti.
Unus, transumens de nomine Domini nomen,
Preconum Christi speculum fuit adque viator;