sulis necnon ad limina apostolorum deueniret Romam. Un-
de cum secus Narniam transiret, putabat se obediri ab eis: illi
enim pontifici subicientes rennuerunt ei subesse; nam uentura
erat uindicta, alio modo ordinari nec poterant. Nec multo
post quadam die cum adstaret in presentia presulis, affuit ibi
unus ex nobilibus prosapiae ortus ciuitatis Narniensis, Deme-
trius nomine. Qui cum cerneret eum, contra pontificem ta-
liter est affatus: «Domine meus et rector omnium Ecclesia-
rum, defensor piorum plebium, placet te ita me exhonoratum
habere, ut, cum in tuum uenirem obsequium, isti Narnienses
contra me extiterunt nichil obedientes, uerum etiam nec paci-
fica uerba michi locuti sunt?». Ad haec Demetrius respon-
dit: «Non est nobis licitum absque domini nostri papae ulli
potestati obedire nisi imperatori tantum». Qui stomachatus
indignata uoce dixit: «Non est mirum insanis lasciuia uerba
proferre! Sed hoc te scire conuenit, quia, nisi fuisset ob reue-
rentiam domini nostri pontificis, cum uerberibus cessassent et
uerba!». Putabat enim terrere eum minis. Tunc turgido
uultu Demetrius, et cum nollet recipere uerba, respondit:
«Mirandum est, quod a te audio: qui, dum in nostris sumus
partibus, equiparem corda gerimus, eque inter nos obedien-
tes». Eadem hora interius mens ducis corrupta est, et sicut
uirus chelidri ita uiguit odium in corde illius. Heu pro do-
lor, ita uersa in odium, quantos ledit, quantos interimit quan-
|
|