PRECEPTA PROSAICI DICTAMINIS SECUNDUM
TULLIUM.
Tulliane florem eloquentie, prosaici scilicet dictaminis industriam,
verumne an falsum constet, sub leporis volubilitate
congrua debere tractari mecum multotiens cogitavi sollicitus
atque aliquotiens sic meditando repperi plures contextionum
series tali sub modulo promtula verbositate formatas potius
repulsum iri nichilque proprie dignitatis habentes quam ob id
pedulcum commovere auditorem. Ceterum cum earum dignitates
commodas Tulliana constitutas modestia considero, non modo de
omni, de quo agitur, negotio placabilis et mansuetus redditur
auditor, verum etiam ad cuncta petita seu petenda melliflue
rationis eloquio plane tractabilis invenitur. Hinc etiam in subditos
diu severus mitigatur, hinc iudicis ipsius voluntas iam
in sententia proferenda proclivis quasi muneribus quibusdam
benigne lenitur, hinc quoque, ut simpliciter dicam, cuncta fere,
que referri possunt, incommoda ad commoditatis gratiam ratrahuntur.
Hec seriatim pervigili cautela conspectans duxi potissimum
fore constanter annuendum, quo totius compages dictaminis
secundum propriam metam cuiusque stili eliganti verborum
moderatione prepolleat, ut congrua cuiuslibet orationis varietas
suum valeat institutum perficere nec aliquod a sua natura pati
dissidium. Profectam enim Tullio narrante ab utili et honesto
comperimus huius industrie rationem, ut quod scilicet utilitatis
personarum frequens defraudabat absentia, hoc idem et eo quoque
amplius, quod fieri potest, congrua quedam verborum series
adimpleret atque ita liquere manifestum est, ut nature partim
honestate tum ex eodem nacto commodo nullatenus a luculente
contextionis utilitate convenienter tantum esse deberet semotam.
Quod fieri qualiter debeat, sicut obnixe supplicando postulasti,
Henrice clericorum optime, consequenter enucleare curabo.
|
|