Amico suo Nicolaus Marsilii.
Desiderio desideravi, carissime, mellea tecum fluenta sublambere, qui,
scolastici gregis caulas nunc essentialiter visitans, quam dulcia faucibus
doctrinalia pocula superstillas. Sed dum curioso circumspicerem oculo, si
forsitan inter agnitos vel ignotos, quos discipulosa congregatio numero
congregat, dilecti mei desiderata mihi facies appareret, comperi quod hec
votivius cupita subripitur, affectivius citata subterfugit, letantius expectata
subducitur et latentius subducta non paret. Propter quod, dilecte mi,
probabiliter arbitror, quod regressus tuos ad studium, quos amore scientie
prematurasse debueras, vel rei familiaris anxia convolvit instantia, vel alicuius
amoris illiciti appetitus illaqueavit ardentior; aut, que morulas venatur,
assidue detestande desidie lentitudo contorsit, dum post discessum
tuum, quem ad tempus, ob reverentiam Natalis dominici, tibi magister
indulxerat, differendo trans terminum, postes scolasticos repetere non
curasti. Fateor quidem, quod horum cura superflua et afflictio spiritus
mentes hominum frequenter excruciant. Sed hiis omnibus sapientie censetur
preponenda dilectio, cum qua pariter bonorum omnium desiderabilis
comitiva succedit. Solutis ergo, karissime, quibuslibet difficultatis innexibus,
quos de facili fervens philosophie cogitatus infringit, ne te tanti boni
tantique studii commercia tam pretiosa pretereant, pedes tuos hucusque
torpentes ad reditum celerem sedulus, queso, viator expingas.
|
|