Carmina iam properans vicina morte canebat.
Longe ibi trans fluvium, regum inter busta seorsum,
Unus erat rutilus divini ruris arator
Qui pinguem scabro sulvabat vomere campum.
Huic comes, hinc prudens, hinc sedulus alter aranti
Certabant rigido glebas confringere rastro.
Terra ferax, fessique boves et laurea nusquam,
Nusquam hedere, aut mirtus, viridis non gloria serti,
Non studium Muse, fragilis vox. Area sacro
Fonte recens, atque alta domus; tum pinea late
Silva virens dulcesque olee; gremioque decorum
Clara fovens roseo puerum stat limine virgo.
Hic matrona fuit, ortis que lecta remotis,
Vimineis calathis templo aurea poma sacravit.
Mira loquar, supraque fidem; sed carmina vidi
Hic hominis, pariterque aquile, bovis, atque leonis
Hispanum nostra modulantem voce iuvencum.
Procedo, iam ruris opes visurus etrusci:
Hinc michi Vulterris iuvenis fuit obvius altis,
Cultor agri rigidus; patrieque in menibus alter
Lenior, at sterilem versando expertus arenam.
Cunta dehinc inculta iacent; adversa sed inter
Imus ad hispanos cultus. Est Corduba testis,
Civis et alta canens ad solem vertice nudo,
Nil Eratrii sermonis habens, nil frontis hibere.
Testis et Emerita est, et Bilbilis, atque vadosis
Gadibus ora tepens, noctem que sera diemque
Ultima surgentem solem videt atque cadentem.
Hinc ego Burdegalam repetens, in litore cerno