gubernaverunt. Deinde cum essent anni ab incarnatione Domini […] apud Rivoaltensem insulam Venetici communi decreto ducatus sedem habere maluerunt et ad hunc honorem quendam virum, Agnellum nomine, qui palatii hucusque manentis fuerat fabricator, sublimarunt. Sub dignitate etiam cuius duos tribunos per singulos annos fieri constituerunt.
[30.] Eodem quidem anno Michahel imperator cum ad expungnandam Bulgarorum gentem aggressus esset, in tantum inimicorum multitudinem perterritus fuit, ut proprio relicto exercitu fugam Constantinopolim arripuit et, quia valde sibi ignominiosum hoc fecisse videbatur, non palacium sed monasterium petiit. Tunc Leo, qui illius exercitus ductor et signifer erat, pugnam patrare minime timuit et Deo favente cum triumpho urbem reversus est; quem imperatorem omnes fieri conlaudaverunt. Postmodum vero Constantinum suum filium socium habere in hac dignitate voluit.
[31.] Prelibatus siquidem Agnellus dux, cum duos haberet natos, unus illorum, id est Iustinianus, Constantinopolim destinavit. Quem imperator honorifice suscipiens, ipati honorem sibi largivit; alterum vero, id est Iohannes, ducem fieri promovit. Dehinc autem non post longum tempus Iustinianus ipatus Constantinopoli ad propriam repedavit. Dolens fratrem suum in honore fastigiatum, contempsit adire palatium, sed in sancti Severi ecclesia una cum sua coniuge hospitatus est. Pater namque eius non diu filii molestationem et abscentiam passus fuit, quoniam valde illum diligebat, interdixit honorem Iohanni et, expulso a patria, apud Iateram civitatem exilio retrusus est. Tunc satisfacere per omnia voluit Iustiniano suo filio; non solum ipsum sed etiam Agnellum, suum nepotem, eiusdem Iustiniani natum, consortem sui fecit ducatus. Unde factum est ut Iohannes, qui apud Iateram exulabat, fuga lapsus, primum Sclaveniam, deinde ad Italiam, ad Bergami civitatem, pervenit. Interea pater et frater, hoc audientes,
|
|