tempus, semper est usura ex parte eius qui vendit tempus.
Hoc autem potest esse et ex parte vendentis mercationem et ex parte
ementis eam. Si enim vendens propter dilationem temporis vendit
rem plus quam valeat propter temporis dilationem sed
vendit ipsam minus quam valeat propter indilatam et statim factam
solutionem, non est usura ex parte vendentis sed ex parte ementis
videtur esse aliquis modus usure cum spatium temporis vendat.
Quod quasi potest per simile videri in aliis debitis. Si enim alicui
debeatur aliquid ad certum terminum sicut contigit in locationibus
vel censibus vel aliquo tali, si ipse de eo quod est sibi debitum
dimicteret ut sibi citius solveretur, non commicteret usuram; licet
enim plus debito accipere ut sibi citius solvatur usuram non sapiat,
minus tamen accipere ut sibi citius solvatur usuram non sapit.
Et ita est in proposito, idest in venditione. Si autem intentio
vendentis ad terminum feratur ad hoc ut magis, sic vendendo,
lucretur, quia scilicet mercatores magis emunt, idest emptioni
intendunt quando non oportet eos statim pecuniam solvere eo
quod non semper habent eam in bursa paratam, distinguo quia
aut cum ista intentione miscetur venditio temporis aut non. Si
primo modo est usura, si secundo modo non est usura quamvis
possit ibi esse peccatum avaritie. Si vero intentio vendentis feratur
ad hoc ut dampnum suum vitet etiam hic distinguo, quia aut
hoc accipitur de dampno preterito, quod incurrit, aut de futuro,
quod incurrere metuit. Primo modo potest contingere dupliciter.
Uno modo quia ipse vendens ad terminum accepit ab alio
pecuniam sub usuris ut ipse possit melius exercere mercationem
suam. Et in hoc casu commictit usuram qui vendit ad terminum
quia propter nullum dampnum temporale receptum licet alicui
facere id quod de natura sua est peccatum mortale et maxime
quando recepit dampnum propter culpam suam, sicut est in proposito.
Peccat enim quis accipiendo pecuniam sub usuris tamquam
dans occasionem usurizandi nisi necessitas id exigat. Sed ut honorabilius
vivat et maiores mercationes exerceat non est talis necessitas
que sufficiat ad excusandum peccatum. Si tamen plus vendens
rem ad terminum venderet illi a quo accepit pecuniam sub usuris
|
|