parentum institutio profuit ad virtutem neque illis, quominus
clari evaderent, paterna scelera obstitere. Itaque cum neque in
vitiorum neque in virtutem hereditatem filii succedant parentibus,
ne in splendorem quidem subeunt nobilitatis, sed sicut virtutis
ita et nobilitatis sibi quisque existit auctor et opifex. Si enim
nobilitas successione traderetur, servus nequissimus ascitus in aliquam
amplam gentem heresque institutus bonorum nobilis evaderet,
quod nemo sane mentis affirmarit.
55 Generatio insuper medium est, quo filii in lucem educuntur.
Ea si turpis aut obscura fuerit, ut pote adulterio, incestu, stupro
quesita, nequaquam turpi medio nobilitas descendet ad filios. In
eo enim quod fit inique nulla potest admisceri virtus neque quicquam
quod sit laudabile. Per iniquitatem igitur nulla erit generis
laus. Tua hec ergo aristotelica nobilitas tum nulla videtur existere,
tum posteris non posse relinqui. Quamvis, si suam quoque definitionem
accipiamus, tamen aut nulli aut pauci erunt, et ii ex
intervallis, nobiles. Cum enim perraro accidat ut cum virtute divitie
contrahant societatem cumque virtus rara sit ac difficilis et qui
virtuosi fuerunt postmodum aliquo turpi iudicio aut infamia aut
flagitio notari possint, videtur virtus in ignominiam versa antea
partam amittere nobilitatem.
56 Themistoclis, qui Grecorum omnium pace et bello facile
habitus est princeps, priorem etatem adeo flagitiis vitiisque inquinatam
ferunt, ut a patre, qui generosus erat, exheredaretur: hoc
tempore desciscens a patris virtute Themistocles nobilitatem amisit.
Ad meliorem deinde vitam reversus ob res preclarissime gestas
et consecutas opes nobilitate potitus est. Sed non integra: cum
paterne opes defuerunt hunc rursus nobilitas deseruit, cum amissis
opibus damnatus proditionis, exul a patria partam gloriam et
laudem conspiratione in patriam inquinavit.
|
|