Atque humilem, Admeti famulantem in gramine, Phebum
       Rite canet? quem nocturnus trepidabit abactor?
       Quem noscent dociles alta sub rupe capelle?
       Quem vigiles, fidique canes? quem dulcis amica?
       Quis michi solennes statuet per litora ludos,
       Insuetam patrio renovans ex more palestram?
       A quo consilium dubii, divinaque late
       Silvestres responsa ferent? quis tempore in arcto
       Suplicibus prestabit opem ? pulcherrime quondam
       Arge, amor ac luctus Driadum, quid silva, quid antrum,
       Quid sine te colles ? et post te vivere quisquam
       Aut volet, aut poterit? Pastores, credite, mors est
       Vivere post Argum. Iam nunc arescere circum
       Stagna, lacus, fontes, ipsumque videbitis equor;
       Spiritus alter erit ventis, color alter in herbis,
       Floribus alter odor; solitos nec poma sapores
       Servabunt, nec prata comas, nec flumina limphas,
       Vellera nec pecudes, nec opimas campus aristas.
       Omnia namque oculis unus (nec fallimur) ille
       Letificare suis et fecundare solebat.
       Illo silva fuit semper sub principe tuta;
       Pax inerat fronti, purgabat nubila verbo.
       Ille abiit; fortuna suos mutata fatigat.
Sil. Extorques lacrimas; nec iam michi vivere dulce est
       Post Argum. Sed vivaci parebimus astro.
Phil.Effugis ! Agnosco: Nusquam sine carmine, Silvi.
       Si libet ire, cane; post i, tua damna recense.
Sil. Pastorum rex Argus erat, cui lumina centum
       Lincea, cui centum vigiles cum sensibus aures,
       Centum artes, centumque manus, centumque lacerti,
       Lingua sed una fuit, cum qua rupesque ferasque