Querula tue dilectionis epistola in amicum aliquid invectionis habebat, que non sine nota retulisse
videtur illud salutationis alloquium, quod de intimis cordis affectibus amici pagina quondam tulerat
ad amicum. In quo, quid et quantum obligationis contraxerit status preteriti temporis, quid et
quantum adhuc presentis condicio debeat, satis curialiter, satis caute scribentis industria comprehendit,
nec id revocavit in dubium legentis conscius intellectus. Et quidem clara confessione protestor
et pura protestatione confiteor me tibi ex pluribus debitorem. Absit enim me tantum lapsum
incurrisse memorie, ut illum videar oblivioni dedisse, quem mihi probate amicitie fedus astrinxit;
absit me tante ingratitudinis vitium incurrisse, ut credar abiecisse post terga ea, que de tua liberalitate
recepi eo maxime tempore, quo spem retributionis ademerat sterilis et adversa fortuna, cum noti
manum subtraxerant, cum non sperabatur consolationis remedium in adversis. Sed miraris, quod
adhuc nullius beneficii radius ad te in paupertatis obscuro manentem pervenit, cum felicium aurora
successuum per Dei misericordiam iam plena luce prosperitatis illuxerit illi, qui se aliquando te
alterum fatebatur. Porro, carissime, a quibusdam accepi, quod tibi votiva prosperitas fecundis blandiebatur
applausibus, ad quod se cito diligentis credulitas applicabat, eo quod facile creditur, quod
optatur. Ecce, pro te scribo venerabili patri .. episcopo, paratus eidem pro te cuiusvis nexu obligationis
astringi, cum nullus de prelatis Theotonicis alicuius beneficii genere me potuerit hactenus
facere debitorem. Verum si forsan obstaculum aliquid difficultatis obiecerit, sic illud studeas responsi
cautela velare, quod non desperem scribere alii, si, quod absit, ab isto, de quo plurimum spero,
desperare compellor.
II 68
Non est, unde teneamini nobis ad grates, si circa negotium domus vestre prosequimur, quod debemus.
Porro utilitatis est nostre, si quid religiosis ad commodum nostra sollicitudine procuratur.
Cum igitur intendamus mereri nobis in vobis, pro litteris impetrandis, de quibus scripsistis, utemur
instantia opportuna, dummodo ille, apud quem instandum fuerit, non restiterit importune.
II 69
Expeditos non credimus, quos adhuc obligatio tenet, quoniam, etsi de preterito sit solutum, restat
aliquid pro futuro solvendum, solutionis nihilominus debito inter salutis desideria remanente. Sane
tantis per illud missis litteris comprehensum, quod vestre sanitatis adiecit notitia, Thome [sanitas]
crevit in tantum, ut de se illud renuntiet, quod de vobis intelligit nuntiatum. Ceterum in tribulationum
et laborum affluentia, que affluunt utrobique, stilus non affluit, quia non sufficeret carta stilo.
|
|