quam optabant, adepti sunt. Qua de causa Fortunatus in tantum beatum Martinum
veneratus est, ut, relicta patria, paulo antequam Langobardi Italiam invaderent,
Turonis ad eiusdem beati viri sepulchrum properaret. Qui sibi, ut in suis ipse carminibus
refert, illuc properanti per fluenta Tiliamenti et Reunam perque Osupum
et Alpem Iuliam perque Aguntum castrum Dravumque et Byrrum fluvios ac Briones
et Augustam civitatem, quam Virdo et Lecha fluentant, iter fuisse describit.
Qui postquam Turonos iuxta votum proprium advenit, Pictavis pertransiens, illuc
habitavit, et multorum ibidem sanctorum gesta partim prosa, partim metrali ratione conscripsit;
novissimeque in eadem civitate primum presbiter, deinde episcopus ordinatus
est, atque in eodem loco digno tumulatus honore quiescit. Hic beati Martini
vitam quattuor in libris heroico versu contexuit, et multa alia maximeque ymnos singularum
festivitatum et praecipue ad singulos amicos versiculos, nulli poetarum secundus,
suavi et disserto sermone conposuit. Ad cuius ego tumulum, cum illuc orationis gratia
adventassem, hoc epithaphium, rogatus ab Apro, eiusdem loci abbate, scribendum
contexui.
Ingenio clarus, sensu celer, ore suavis,
Cuius dulce melos pagina multa canit,
Fortunatus, apex vatum, venerabilis actu,
Ausonia genitus, hac tumulatur humo.
Cuius ab ore sacro sanctorum gesta priorum
Discimus: haec monstrant carpere lucis iter.
Felix, quae tantis decoraris, Gallia, gemmis,
Lumine de quarum nox tibi tetra fugit.
|
|