Paulus Diaconus: Historia Romana

Pag 57


Post annum Caesar Romam cum quattuor triumphis ingressus
quarto se consulem fecit et statim ad Hispanias est
profectus, ubi Pompei filii Cn. Pompeius et Sex. Pompeius
ingens bellum praeparaverant. multa proelia fuerunt, ultimum
apud Mundam civitatem, in quo adeo Caesar paene victus est,
ut fugientibus suis se voluerit occidere, ne post tantam rei militaris
gloriam in potestatem adulescentium natus annos sex et
quinquaginta veniret. denique reparatis suis vicit. ex Pompei
filiis maior occisus est, minor fugit.
Inde Caesar bellis civilibus toto orbe conpositis Romam
rediit. agere insolentius coepit et contra consuetudinem Romanae
libertatis. cum ergo et honores ex sua voluntate praestaret,
qui a populo antea referebantur, nec senatui ad se venienti
adsurgeret aliaque regia et paene tyrannica faceret,
coniuratum est in eum a sexaginta vel amplius senatoribus
equitibusque Romanis. praecipue fuerunt inter coniuratos duo
Bruti ex eo genere Bruti, qui primus Romae consul fuerat et
reges expulerat, et C. Cassius et Servilius Casca. ergo Caesar
cum senatus die inter ceteros venisset ad curiam, tribus et viginti
vulneribus confossus est.
|| vir, quo nullus umquam bellis
magis enituit. eius siquidem ductu undecies centum nonaginta
et duo milia hostium caesa sunt, nam quantum bellis
civilibus fuderit, noluit adnotare; signis conlatis quinquagies
dimicavit M. Marcellum solus supergressus, qui triginta
novem vicibus pari modo fuerat proeliatus. adhoc nullus
celerius scripsit, nemo velocius legit, quaternas etiam epistolas
simul dictavit. tantae fuit bonitatis, ut quos armis subegerat,
clementia magis vicerit. || eodem tempore Romae tres simul
exorti soles paulatim in eandem urbem coierunt; inter cetera
portenta, quae toto orbe facta sunt, bos in suburbano Romae
ad arantem locutus est frustra se urgeri, non enim frumenta
sed homines breui defuturos. ||

Torna all'inizio