hoc est ipsum montem Marsicum, qualiter a domino bone
memorie Roamoaldo genitori suo in ipsum sanctum Dei locum
concessum fuerat, in ipsa racione, sicut in i[p]sum preceptum sigillatum
contraere videtur. et dicebat ipse Petrus presbiter et monachus,
cum iam dicto abbocatore suprascripti monasterii, ut iam
dicta terra, et monte Sancti Martini ipsos per .XXX. annos legibus
ipsos possideret, et talem per testes posset facere consignacionem.
unde nos, qui supra iudex, interrogavimus prenominatum Bassi,
et Mari si aberet inde scripciones, vel alias raciones, quomodo de
iam dicta terra, et monte sibi appropriare posset. quibus illi manifestaverunt,
et dixerunt: ut nullam scripcionem, vel alias raciones
inde aberet, nisi per sola[m] ereditacionem ipsos ibidem abere vellent.
unde per disposicionem suprascriptorum comitum et iudicium
nostrum, qui supra iudici guadiati fuerunt cum ipso Petrus
presbiter et monachus, atque prepositus, erga secum abendo predictum
abbocatorem, tali tenore ut pariter periere<n>t super iam dicta
terra, et monte, et ipse Petrus presbiter, e<t> monachus, atque prepositus
plicaret ibidem ipsos testes suos, quem dixit abere, et faceret
ipsos testes suos monstrare ipsa terra, et monte per finis, et
faceret ipsos testes suos singulos ad singulos testificare dicendo:
“Scio ipsa terra et monte, per ille finis, que vobis demonstravi,
“triginta anos possedit parte Sancti Martini”; et firmaret ipsa testimonia
secundum legem. et dum pro talia reconiuncti essent
ad finiendum ipsos inter se, sicut guadiati fuerant, tunc ipsis, qui
supra Bassi, et Mari parati erant a<d> recipiendam ipsam consignacionem.
et ipse, qui supra Petrus presbiter, et monachus,
atque prepositus paratus erat cum ipsa testimonia, idest Rachisi
clerico atque notario, et Azzo, et Sasso, quem nos interrogavimus,
ut si proinde veniret at testimonium ipsum retdendum de
iam dicta terra et monte. illi toti tres, quasi uno ore, responderunt,
|
|