aientem obiurgat aliorumque adversitatem sibi adsignat, unde et
merito inter ceteras virtutes tale nomen sibi caritas accepit quo
illi carius inveniri nunquam poterit quam qui habet: Deus enim
caritas est et qui manet in caritate in Deo manet et [Deu]s in eo,
ac perinde cum te habet, invidie facibus minime patet. audi ergo
qualescumque meas, Domine, preces qui meretricis misertus es
lacrimis, [cui v]idelicet dimissa sunt peccata multa quoniam dilexit
multum.
CONTRA IRAM. Attende, domine Deus, et considera quia
truculentum valde totumque noxiorum flammis succensum crebro
me ac sepius adurens eciam degluttire querit tercium superbie
iracundia, qua inter cetera vicia nil asperius, nil invenitur
amarius, queque, sicut in me crebrius in me factum gemens recolo,
dum ultra modum in homine ferverit, eius protinus atrociter mentem
exulcerat, sensum hebetat, linguam immutat, oculos obumbrat
totumque corpus perturbat. nec ipsa vero simplex sed septenaria
consurgit; emergunt enim de illa rixe, contumelie, clamor, indignacio,
tumor mentis ac blasphemie. sed obice, queso, domine
Deus formator meus, obice contra tam asperrimum ac multiforme
iracundie malum lenissimum ac suavissimum singulare quoque et
semper invictum paciencie bonum, quod omnino non solum virtus
sed radix est custosque virtutum; arcem enim et principatum inter
cetera spiritualium charismata caritati coniuncta tenet paciencia,
queque dum cordis archana possederit intusque domina resederit,
omnes mox perturbaciones compescit, rixas et contumelias in exhortacionem
convertit, confusum clamorem sub ordinato silencio
premit, indignacionem atque proterviam mansuetudine vincit, blasphemias
quoque graciarum accione retundit, nec sine causa tantum
valet que, ut cuncta sibi adversancia victrix exuperet, primo contra
se certamen assumit; quicumque enim illa viguerit, necesse est
ut ante omnia sibi resistens se subiciat sibi. quod videlicet post
factum nil supererit quod ab aliis irrogatum tolerare non possit.
at forte si ad horam dormitante naciencia in inmensum ira
|
|