Domino episcopo Lincolinensi Hugo cardinalis.
Solet inter amicos intimos illius lex caritatis in amicitie soliditate servari,
ut alter alterius supportet onera et mutuis sibi per exhibitionem dulcis
obsequii subveniant fulcimentis. Contigit enim plerumque, ut, dum votum
unius, in cuius adeptione per se forte non sufficit, alterius potentis efficere
amicabili subventione conceditur, affectibus concedentis in aliis, quorum
habet fortassis egentiam, plena preventi recipientis dextera, per eventum
obsequialis equipollentie succurratur. Sicque fit ut alterius hinc inde placibilitatis
obsequiose commerciis, firmis inter homines amoris innixa radicibus
amicitia conservetur. Hanc, siquidem vos inter amicos nostros de quorum
nos numero ex cuiusdam specialitatis prerogativa reputamus, in caritate
non ficta legem cupientes amicitie conservare, ut et pulsantibus nobis
exauditionis amice pandatur aditus et pulsanti pandamus ingressum nostrorum
affectibus amicorum, ut per huius mutue caritatis operibus inter caros
onera supportentur. Paternitatem vestram, de qua plenam fiduciam obtinemus,
toto cordis affectu fiducialiter duximus exorandam pro speciali dono
gratie postulantes, quatenus uni de cappellanis nostris, quem vobis discretus
vir magister Adam de Philibi socius et cappellanus noster intimus, cui
super hoc et aliis exponendis vobis ex parte nostra per eum oraculo vive vocis
indubitatam fidem per nos adhiberi petimus, duxerit nominandum, de aliquo
beneficio prebendali, cui cura non immineat animarum, si quod in
cathedrali vel in aliis collegiatis ecclesiis vestris vacat ad presens, vel quam
cito vobis ad id se facultas obtulerit, sub certa per nos vobis ad vestre requisitionis
instantiam vicissitudinis retribuende fiducia, velitis si placet contemplatione
nostri et caritatis intuitu liberaliter providere.
|
|