minus sibi prospiciens firmissimum foedus promittitque se pariter
pugnaturum. fuere interea Romanis auxilio Burgundiones
Alani cum Sangibano suo rege, Franci Saxones Riparioli
Briones Sarmatae Armoriciani Liticiani ac paene totius populi
Occidentis, quos omnes Aetius, ne inpar Attilae occurreret, ad
belli adsciverat societatem. convenitur ex utraque parte in
campos Catalaunicos, qui centum in longitudinem leuvas et ex
latitudine septuaginta leuuis, ut Gallis mos est metiri, feruntur.
Attila itaque primo impetu, mox ut Gallias introgressus est,
Gundicarium Burgundionum regem sibi occurrentem protrivit.
Deinde cum ad locum certaminis ventum esset, inquirit
aruspicem, si quid sibi de belli sorte venturum praediceret.
qui arte daemoniaca exta pecudum perscrutans Attilae infausta
denuntiat, hoc tamen quantulumcumque solacium fore, quod
summus de parte hostili in certamine ductor occumberet. Attila
vero dum haec Aetii interitu, cuius mortem sitiebat, denuntiari
putaret, non dubitavit vel cum suorum perditione bellum
committere, dummodo Aetium suis motibus fortiter obsistentem
possit extingvere. committit itaque pugnam iam in vesperum
die vergente, ut, si superaretur ab hostibus, inminentis se noctis
tenebris occuleret. conveniunt hinc et inde fortissimae nationes,
conseruntur acies, fit bellum acre nimis et pertinax,
quale vix ulla narratur historia. nec ante a proeliandi ardore
quievere, quam eis nox superveniens pugnandi voluntatem adimeret.
eo siquidem proelio centum octoginta milia hominum
caesa referuntur tantumque est sanguinis effusum, ut parvulus,
qui ibidem labebatur, rivulus inmodicus subito torrens effectus
cadavera secum traheret peremptorum. Attilam sane de morte
Aetii sua suspicio fefellit: nam incolomi Aetio rex ibi Gothorum
Theodoritus occubuit. In quo proelio quamvis neuter
cessisset exercitus, constat tamen Attilam fuisse superatum.
qui cum die altera intra plaustrorum munimenta se continens
erumpere non auderet nec tamen cessaret tubis et clamore
|
|