[…] ad hec prima contio, que audientis errare iudicium non sinebat, finalis
clausule munimenta contigerat, cum de competitoris facie, complexionis
amoto pessulo, preruptus est nexus et ordo signaculi, ut de fecunditatis
interne deliciis recreanda compages sensuum ulterius pasceretur. Sed ut,
salva veritate, non mentiar, aquam sapientie salutaris in tanta tunc copia
incluse phyale plenitudo transfudit, ut mittentis animam, operationis triplicis
nobilitate dotatam, sua prelucida dyafanitate monstraverit, que tanquam
virtutis superioris exemplum, per intelligentiam, cuius est efficax
instrumentum, superiora disiudicet, et per se, cum sit causa sensibilis corporis,
inferiora cognoscat. Hec, dum scientiam suam, que intellectibilis
operationis alimento ad essentiam suam completa reditione perducit et
supra se sciens intelligit et sub se debita consideratione discernit, felix illa,
que preter intelligibiles apparatus, quorum divinus intellectus est cognitor,
sic rebus exemplificatis irradiat, sic organici corporis rudimenta comprehendit,
ut cruda cibaria, sed profecto terrestria, virtute sit docta coquere
digestiva. Desiderabam ego, dum legerem stillas aliquas liquoris eiusdem,
temptantium more, sublambere, sed collegi firmiter quod aqua vestra nectarea
quanto plus bibitur, plus sititur; cuius saporem, quem alias pluries
sum expertus velut rem usualem et notissimam licet grandem in admirationem
non advoco, cum motus etiam superiorum corporum in tam solito
cotidianoque circuitu minus rebus insuetis et minimis admirer. Sed
illud denique stupore non caruit, quod de altitudine putei, in quo nunc
caro nunc spiritus multo potat in tanta temporis brevitate, in tanta pressura
curarum et meditatione circumvaga, haurire manus vestra copiose sic
potuit, ut ille fit subito que obtinere debuissent indutias ydrie replerentur.
In quo velut plenus usque ad summum fontis ore scaturiens puteus ille fore
presumitur, vel ingenium mirabor artificis, qui, federe facto cum tempore,
novit aquas educere suo tempore de profundis. Paratus igitur dulciloquis
vestris alludere que mandastis, licet non qualia vel quanta voluistis adimpleo
ut si aures et animos virtute propria iuvare nequiverint, visum saltem
finaliter teneatis amici. Abiectis limitibus ut factus pater plene iam cognitus,
de petitore possessor, liberaliter eroget quod rogavit, grate tribuat,
queso, quod petiit et libenter indulgeat quod lepide persuasit.
|
|