Pag 593

Velliterensem episcopum cardinalem contra hoc, quod papę dudum in manu ipsemet
iuraverat, ad papalem evehunt dignitatem; quem verso nomine Benedictum vocavere.
Dum hec ita gererentur, Heinrici imperatoris coniunx cum filio parvulo, ut supra
retulimus, regni tenebat gubernacula. Que multa contra ius feminea faciebat audacia.
Hęc in primordio regni sui omnes eiusdem Italici regni curas cuidam Guiberto
commisit Parmensi, nobili orto genere, eumque cancellarium appellavit. Interea Deo
amabilis Ildebrandus cum cardinalibus episcopis et levitis et sacerdotibus Senam
conveniens, elegit sibi Gerardum Florentinę civitatis episcopum, quem alio nomine
appellavit Nicholaum. Hic idem prefatum Guibertum Italici regni cancellarium ex
parte beati Petri et per veram obedientiam invitavit ad synodum et cum eo magnificum
virum Gotefridum et non solum Tuscię, sed et Longobardię episcopos, ut
venientes Sutrium de periuro et invasore tractarent consilium. Quos ubi Sutrium
adventantes audivit prefatus Benedictus, conscientia accusante sedem, quam invaserat,
deseruit et ad propriam domum se contulit. Hoc postquam Sutrio nunciatum est,
venerabilis Nicholaus sine aliqua congressione victor Romam intravit et ab omni
clero et populo honorifice susceptus est et a cardinalibus in beati Petri intronizatus
est sede. Non multo post tempore veniens prefatus Benedictus, qui alio nomine
Mincius vocabatur, ad genua papę provolvitur clamans se vim perpessum, tamen periurium
et crimen invasionis non negavit. Qui ex propria confessione episcopali et
sacerdotali ordine depositus est. Quo facto magnificus dux Gotefridus una cum cancellario
et episcopis domum remearunt. Venerabilis vero a Deo protectus pontifex
Apuliam tendens Normannos vinculo excommunicationis absolvit, tradensque eis per
investituram omnem Apuliam et Calabriam et terras beati Petri ab eis olim invasas,
excepto Benevento, omnes in dediciones accepit et eos sibi iurare coegit, et per eos
citissime Romanam urbem a capitaneorum tirannide liberavit. Nam non solum Tusculanorum
et Prenestineorum et Numentanorum superbiam calcavere, sed et Romam
transeuntes Galeriam et omnia castra comitis Gerardi usque Sutrium vastavere; que
res Romanam urbem a capitaneorum liberavit dominatu.
His ita gestis, Normannis Apuliam remeantibus, legati Mediolanensium orant
papam, ut eorum ecclesię funditus desolatę misereretur. Huius rei gratia confestim
venerabilis pontifex misit Petrum Damiani Hostiensem episcopum, virum omni scientia
preditum, qui prefatam Mediolanensem visitaret ecclesiam. Qui eo veniens magna
cum discretione ea, que destructa invenerat, reedificabat. Nam sumens sacerdotes
et levitas, quos invenire poterat religiosiores, castę vitę et bonę famę, qui non per
venalitatem susceperant ordinationem, etsi a symoniaco essent ordinati, reconciliabat
eisque ecclesiam tradidit gubernandam. Ex quorum numero multi religiosi usque ad
nostra tempora extitere. Quod aliquibus visum est culpabile, sapientibus valde laudabile.
Quid enim laudabilius ea tempestate poterat inveniri, quam ut talis ecclesia
sacerdotio non deperiret?
Sed non longo post tempore congregavit prefatus pontifex synodum, in qua
Guido Mediolanensis episcopus volens nolens sedisse cogentibus Paterinis cognoscitur,