In proprios usus, clerique invaditur arvum.
Concives vellens, caret obice seva voluntas.
Hedificant turres, alienis sumptibus, altas,
Diripiunt et opes plebeio robore fulti.
Lucra volunt soli, reliquis at dampna refundunt.
Consortes renuunt, soli dominantur, honores
Usurpant soli, veteres bacantur in urbis
Fautores, alios cogunt exire paternis
Edibus, ac alios recludunt carcere tetro:
Exicii crudele genus, cum vita negatur
Et mors tarda venit; nam tetra vorago colonos
Affligit miseros, dum lumen et aera tollit
Publica dona viris etiam concessa nefandis,
Quod tegit obsequium vivos crudele sepulcri.
O stigie feritatis ymago! Stipendia poscunt
Proscriptis opibus, nequeunt quod reddere cogunt
Solvere captivos, prohibentque cibaria vinctis.
Non licet et caris accedere; longa ministrat
Corda dapes, fertur fuso quandoque veneno.
Purgamenta vetant feces, miserabile dictu,
Naribus infestas emitti carcere fedo.
Heu! miseris vite solatia cuncta negantur,
Leticieque loco spes mortis sola relicta
Est ipsis, dulcem quam fecit carceris orror.
(Hoc habet infelix oppressio muneris, atrum
Ne metuat funus; presentes deserit auras
Usque libens, expersque metus, hoc culmine gaudet).
Longa nimis series non ingerat auribus almis
Tedia, materia est grandis noscendaque vobis
Qui scelerum iusta libratis pondera lance.
Curribus imponunt eductos carcere demum
|
|