ipsas arbores suis cultoribus uberrimos fructus reddere easque adhuc similiter
credo facere.
10. Per idem tempus Christi famuli, cernentes omnem populum ad sequendum
quicquid dicerent esse promptissimum, de simoniaca quam eatenus
reticuerant palam loqui incipiunt. Quorum primus in virtute scientiae
et sanctitatis, scilicet Arialdus, licet illo eloquentior esset Landulfus,
de simoniaca et contra ipsam tale exordium protulit ad populum: << Gratias
- inquit - dilectissimi, omnipotenti Deo reddere debemus, qui dedit vobis
velle quae vult ipse. Scire vos quidem volumus quod laborem non modicum
quem usque modo contra insolentiam coniugatorum adulterorumque
sumpsimus sacerdotum, magis nos fecisse necessitate quam voluntate.
Nam utrum haeretici uxores habeant an non, parvi pendimus >> . Aspicientibus
ergo ad invicem se turbis et admirantibus cur hoc diceret, adiecit:
<< Audistis, carissimi, dum legeretur liber actuum apostolorum, venisse Simonem
magum ad beatum apostolum Petrum et postulasse per pecuniam
Spiritus sancti gratiam. Lucas evangelista qui hoc scripsit, quid beatus ei
Petrus responderit protinus adiunxit: Pecunia - inquit - tua tecum sit in
perditione, quia existimasti donum Dei pecunia possideri. Quid est hoc?
Nonne iste est ille Petrus cui septuagies septies peccanti fratri dimittere
iussit Dominus? Est utique. Sed hunc non prospexit in se nec in homine
peccare solummodo, sed in Deo. Nam nimis idem beatus Petrus peccasset,
si auctorem tanti reatus silendo proficere sineret et aestimationem tantae
nequitiae in ipsa sua radice minime damnasset. Quod lacrimabiliter validoque
dolore profero: ecce nefas quod apostolorum princeps in ipsa aestimatione
|
|