mortui corruunt. Sed quia Romani ultra viginti tantum
fuerant, quam adversarii eorum essent, impetum magnum
super Teutonicos fecere. Teutonici autem, quia paucissimi
fuerant versus illos, pre multitudine illorum vix sustinere
potuerunt; sed tamen acriter se defendentes viriliter steterunt.
Archiepiscopus namque et cancellarius aliique etiam principes,
qui secum aderant, hoc videntes valde perterriti fuere; sed
tamen ipsi scientes et videntes se aliter evadere non posse,
nisi iter ferro aperirent, ipsemet archiepiscopus et cancellarius
vexillum in manu accipiens signoque dato maximis vocibus
cantum Teutonicum, quem in bello Teutonici dicunt, videlicet
"Christus qui natus" et cetera, omnes levantes acriter super
omnes Romanos irruerunt. Romanorum igitur multitudine
perterrita, quia ipsi Romani impetum eorum non potuerunt
sustinere, equites Romanorum pedites ipsorum in campo
deserentes fugere ceperunt. Pedites namque cum viderunt
equites suos se in campo deserere ac, prout poterant, longe ab
eis fugere, tum quia forte iusticiam non habebant, tum etiam
quia, postquam in campo exeunt, non, sicut sui maiores
fecere, faciunt, imo vilissimi sunt, tum etiam quia Teutonicos
magis timebant, quam timerent alios, Domino divinum
miraculum ibi faciente terga verterunt. Super quos Teutonici
atque Braibenzones ceterique principes viriliter irruentes acriterque
eos persequentes, sicut mihi ab ipsis Romanis postea in
|
1
5
10
15
20
|