intendentibus tamquam solis radiis aspectui suo; a cuius facie
dum quidam miles averteret oculos et interrogaretur ab eo,
cur ita faceret, respondit: quia fulmen oculorum tuorum ferre
non possum. nec tamen vir tantus vitiis caruit; fuit enim
paululum inpatiens, leniter iracundus, occulte invidus, palam
factiosus, porro autem dominandi supra quam aestimari potest
cupidissimus, studiosus aleae lusor; cumque esset cibi ac vini
multum, aliquatenus tamen somni abstinens, serviebat tamen
libidini usque ad probrum vulgaris famae; nam inter duodecim
catamitos totidemque puellas accubare solitus erat. abiecta
quoque uxore Scribonia amore alienae coniugis possessus
Liviam quasi marito concedente sibi coniunxit, cuius Liviae
iam erant filii Tiberius et Drusus, cumque esset luxuriae serviens,
erat tamen eiusdem vitii severissimus ultor more hominum
qui in ulciscendis vitiis, quibus ipsi vehementer indulgent,
acres sunt. annos septem et septuaginta ingressus
Nolae morbo interiit, quamquam alii scribant dolo Liviae
extinctum metuentis, ne, quia privignae filium Agrippam, quem
odio novercali in insulam religaverat, reduci compererat, eo
summam rerum adepto poenas daret. igitur mortuum seu
necatum multis novisque honoribus senatus censuit decorandum;
nam praeter id, quod antea patrem patriae dixerat,
templa tam Romae quam per urbes celeberrimas ei consecravit
cunctis vulgo iactantibus: utinam aut non nasceretur aut
non moreretur. || vir qui non inmerito ex maxima parte deo
similis est putatus; neque enim facile ullus eo aut in bellis
felicior fuit aut in pace moderatior. quadraginta quattuor
annis, quibus solus gessit imperium, civilissime vixit, in cunctos
liberalissimus, in amicos fidelissimus, quos tantis evexerit honoribus,
ut paene aequaret fastigio suo. || imperavit annos
quinquaginta et sex, duodecim cum Antonio, quadraginta vero
et quattuor solus; qui certe numquam aut rei publicae ad se
potentiam traxisset aut tam diu ea potiretur, nisi magnis naturae
et studiorum bonis abundasset. || rem publicam beatissimam
Tiberio successori reliquit, qui privignus ei, mox gener,
|
|