est petere, sicque non ratione canonica victum nec legali iudicio
condemnatum, sed rusticanorum tumultus perterrentes abiecerunt.
quo discedente, nos populi suasionibus et minis devicti, decepti
atque compulsi, tandem elegimus prędictum Guidonem, videlicet
feria sexta, .XIIII. kalendas ianuarii, cui populus abbatię non consuetam
fidelitatem fecit, sed salva sua libertate. hoc nos omnino
sprevimus et maximo labore corrigere fecimus. in qua re
cum nos signare putavimus, digitum in oculos misimus. Itaque
futuros malos pessimosque eventus ignorantes, hanc electionem
direxirnus ad imperatorem, ut illam confirmaret. e contra deceptibilis
Guido suas simulatorias seu furtivas litteras eidem imperatori
mandavit clanculo, ut minime consentiret huic suę eletioni,
quia persona despicabilis, nobilitate ignobilis, scientia
ignarus esset, et ad hoc digne officium perficiendum per omnia
inutilis foret et ineptus. quibus imperator visis, ut credimus,
eius deceptionem Deo suggerente in eis cognovit, nam scriptum
est: « Cor regis in manu Dei », [consilio magnatum ad …
suorum, huius] pręlationem iniunxit abbatię Berardo nepoti defuncti,
qui curias eius adierat pro cuiuslibet honoris gratia. quo
facto et nostra defecit electio et huic cęnobio, ut in posterum
dicetur, incepta est gravissima desolatio. et hoc contra sanctam
Regulam nostramque consuetudinem noscitur extitisse. Fatendum
est autem de prędicti Guidonis pręlatione, quem populus sibi proponi
gliscens petebat, ideo agebat, ut quia cum esset humilis
persona et parvulus scientia, non eis dominaretur uti dominus,
sed ceu vicinus illorum vitiorum faveret pravitatibus, quod pro
certo non multo post experimento didicimus. hinc beatissimus
Benedictus refert in sancta Regula dicens: « Si omnis congregatio
vitiis suis consentientem personam pari consilio elegerit,
domini loci prohibeant pravorum pręvalere consensum ».
quod certe imperator fecisse creditur. fortasse in litteris ipsius
cuius cognovit deceptionom, qui se refutare simulabat quod avide