Salvo retrograda, rescripto non obtento laetitiae, legittimo
mentita colono, per peregrinos exulat incolas, et
sic ejus manus jam tepida, nominis mentiente vocabulo,
contrarietatem adjicit in subjecto. Etenim pro oratione
singultuosa deprimitur in magistro Salvo pacis essentia;
humanorum distemperante temperie et accidentium superveniente
rubigine, substantialis formae qualitas alteratur.
Deus nunquam voluit nec velle debuit hujus salutis
praesumptivae diem discessus praedicere populo, ut ad
minus contra valitudinis succedentis audaciam quae in
tam commune surgit exitium, sufficientis opinionis obstaculo
et defensionis praesidio muniretur. Ejus namque
compassionis brachium capita multorum amplectitur,
dum mater ipsa fidelitas in tam fideli filio patiente turbatur,
humilitas condolet, eclipsatur honestas et virtus
eloquentiae quae ipso vivente vivebat, nostro patitur in
infirmo et in solo prosternitur. Nam per eum sedebat in
solio triumphata, ac praeter impedimenta clandestina
virtutum cancellariae chorus nobilis et decorus cujus
pars non erat exigua, per ejus absentiam cancello tenacissimo
dissoluto imperfectam superficiem repraesentat.
A cujus tanquam a patris plenis lacte uberibus licet omnes,
praecipue tamen quos notae titulus superscribit, tanquam
dilecti filii dependentes, turbantur ex merito, qui
velut fons irriguus Eufraten aquas dulcedinis fundens in
gentibus, dejectum oratione Tullium suae linguae mysterio
reformabat. Ad ejus igitur primaevae restitutionis
ymaginem, cum cumulatae preces precantis affectum exprimant
et venerabiliori instantia emolliant animum concedentis,
una quaeso mecum, cui tanto subest materia
dolendi prolixior quanto de suae sospitatis adventu fecundioris
gratiae fiducia separetur, ad sedentis in throno
|
|