Dum sibi dumque aliis: Erit hec lacrimabilis arbor,
Dixisti. Ingentis strepitu tremefacta ruine,
Pastorum mox turba fugit, quecunque sub illa
Per longum secura diem consederat umbra;
Pars repetit montes, tuguri pars limina fidi,
Pars specubus terreque caput submittit hianti.
Silvius et Phitias scopulum fortassis eundem
Precipiti petiere gradu, geminisque cavernis
Occuluere animas trepidi, nec pauca gementes.
Post, ubi laxatis tempestas fracta parumper
Nubibus et celi siluerunt murmura fessi,
Incipit illacrimans Phitias: O Iupiter alme,
Si scelus hoc nostrum meruit, si rustica sordet
Pastorum pietas, silvis ignosce! precamur;
Innocui miserere gregis, meliorque capellas
Collige dispersas; teneris signata labellis
Ubera te moveant, nisi forte oblivia lactis
Illius astrigere nectar tibi suggerit aule:
De grege nempe fuit nutrix tua! Talia questus,
Subticuit, pestusque manu percussit et ora.
Silvius, audita rupis de parte querela,
(Nam neque se coram cernebant, obice parvo
Pretente silicis ramoque comante dirempti)
Concussa sic mente refert, gemitumque coercens:
O Phitia, Phitia; fateor, sic astra minari
Iampridem adverti, postquam flamantia Martis
Lumina, et imbrifera Saturnum in parte morantem,
Obsessumque Iovem, et Venerem transversa tuentem,
Sibila ventorum postquam peregrina notavi.
Nonne procul nebulas, limo exalante palustri,
Surgere et in nostrum delatas vidimus axem?