in honore apostolorum, que dicitur Constantiniana, et
Stephani Protomartyris, omnemque mundani imperii gloriam,
Christi Eccelesie pontificibus atque ministris contulisset, perpetuaque
lege decrevisset, ut ubi religionis caput ab Imperatore celesti constitutum
est, non esse iustum, ut illic imperator terrenus potestatem
haberet, Romam imperii aree derelicta, Constantinopolim cum
valida multitudine, ut sibi fuerat divinitus revelatum, ire festinabat.
ob imminente ergo nimio acris ardore Appennino itinere deductus,
cum iuxta fluenta Vulturni fluivi accubuisset, tam virencia amena,
quam aque lucide fluentis habundancia valde delectatus Augustus,
post copiosam refeccionem dulcis illi somnus accessit. et ecce
assunt ei in visione viri tres veluti quidam magni celicole, qui suis
laudibus demulcebant animum eius. cumque ille, reverendis luminibus
illos intendens, videret levitica stola fulgentes, et vellet
inquirere quinam hii essent, qui tam sibi grata solamina ferrent,
medius illorum, qui videbatur valde sibi ore facundus, et qui Romana
lingua nocior ac vicinior videretur, inquid ad eum: « Devocioni
fidei tue, amicissime Auguste, admodum congaudentes,
de iusti corona premii, que tibi preparata est, nimium conletamur,
et ideo nunc venimus bone spei gaudia ferre. si quidem
nostra nomina addiscere vis, primus e nobis, qui velud quidam
signifer tibi videtur, beatus est Stephanus, qui a Iudeis olim
Hierusolimis lapidatus, eciam Capue templum a te meruit habere
edificatum tempore vero Xysti pontificatus Romane Sedis
funccio me habuit archidiaconatus. ego enim sum Laurencius,
|
|