unanimiter expetunt Romualdum. Imperator autem, diffidens
beatum virum ad regiam aulam evocari posse per nuntium, ire
ad eum per semetipsum voluit et ad cellam eius, sole iam occidente,
pervenit. Cui Romualdus, quia magnum hospitem in parva domo
susceperat, lectulum suum ad quiescendum dare dignatus est.
Coopertorium tamen rex noluit, quia asperrimum iudicavit. Mane
autem facto, rex eum secum ad palatium duxit tandemque sibi
instare, ut abbatiam susciperet, multis precibus cepit. Qui cum
reluctaretur et regię petitioni assensum penitus denegaret,
rex autem e contrario excommunicationem et anathema ab omnibus
episcopis et archiepiscopis et toto sinodali concilio minaretur,
tandem imminente necessitate succubuit et animarum
regimen coactus accepit. Referebat tamen hoc sibi nequaquam
videri novum, sed ante quinquennium sibi fuisse divinitus
revelatum. Regebat itaque monachos sub discricta regulę
disciplina, neque alicui ab ea declinare inpune licebat: non denique
nobilis, non litteris eruditus per actus illicitos in dextram levamque
partem deflectere vel a rectę conversationis audebat rectitudine
deviare. Vir denique sanctus, cordis oculos in cęlum figens, ut
Deo in omnibus obtemperaret non timebat hominibus displicere.
Hoc autem suscepti fratres sero considerantes, semetipsos prius
accusant quia hunc sibi preesse poposcerant; deinde multis eum
detractionum susurrationibus lacerant et duris scandalorum aculeis
vexant.
|
1
5
10
15
20
|