3. Istis temporibus inter clericos tanta erat dissolutio, ut alii uxores, alii
meretrices publice tenerent, alii venationibus, alii aucupio vacabant, partim
foenerabantur in publico, partim in vicis tabernas exercebant, cunctaque
ecclesiastica beneficia more pecudum vendebantur. Haec vitia maxime
in civitate Mediolani plurimum pululabant, quia quanto urbs ipsa populosior
est, tanto iniquitas copiosior erat.
4. Tandem Arialdus videns tantam malitiam clericorum coepit in Varisio,
ubi morabatur, contra clericorum vitia praedicare, cui rusticani sacerdotes
dicebant: << Nobis haec ideo loqueris quia ineruditos esse cognoscis,
sed urbanis haec praedica, qui tibi suis studiis respondebunt >> . Cumque
acrius praedicaret associat sibi Landulphum de Cottis levitam ordinarium
Mediolanensis Ecclesiae, facundum in sermone et acceptum popularibus
praedicationis officio.
5. Itaque multi ex sacerdotibus rusticanis Guidoni tunc archiepiscopo
nuntiant quae Arialdus et Landulphus publice praedicabant, hos duos citatos
praesul admonet, ne nova et inaudita seminarent, asserens difficile
esse castitatem servare ac non esse conveniens clericorum vitia populi auribus
inculcare. Cui responderunt: << Nos ideo officium praedicationis assumpsimus,
ut veritatem non taceamus, sic ea, quae coepimus praedicare,
quia vera sunt, tacere non volumus, donec lingua vocem faucibus expirabit.
Et exinde ambo decreverunt in urbe Mediolani suum propositum reserare.
6. Arialdus itaque ex decumanis canonicis coepit cum Landulpho tacite
seminare inter clericos et laicos urbis, quae foris praedicaverat in aperto.
Cumque translatio beati Nazarii a cunctis clericis et civibus devote celebraretur,
coepit Arialdus detractare familiariter coniugia et stupra clericorum.
|
|