Interea namque dum ea, que supra diximus, in partibus
Tuscie et Romanie ab imperatore sic agitabantur, procuratores
imperatoris, quos in Longobardia relinquerat, nihilominus
imo etiam multo magis, ultra quam soliti fuerant, super
Longobardos seviebant et multis ac diversis iniuriis eos opprimebant.
Longobardi igitur sic sibi fieri cernentes ac nullus
eorum nullaque etiam civitas per se vindictam inde sumere
audens, cum tanta mala sibi fieri vita comite nullo modo pati
poterant nec eis, ne sibi fierent, resistere audebant, tandem
necessitas consilium inde reperit.
Mediolanenses namque cum multo magis quam alii Longobardi
ita opprimerentur, quod nullo modo evadere aut vivere
posse putarent, tandem cum Cremonensibus et Pergamensibus
atque Brixiensibus seu Mantuanis ac Ferrariensibus colloquium
fecerunt. Qui omnes cum insimul coadunati fuissent ac
mala et incommoda a procuratoribus imperatoris et missis sibi
illata vicissim inter se retulissent, melius esse cum honore mori,
si opporteret et aliter fieri non posset, quam turpiter et
cum tanto dedecore vivere statuerunt. Quapropter illi statim
fedus omnes inter se inierunt; et concordiam atque pactum,
|
1
5
10
15
20
|