nostri maiores fama ac rebus bello gestis vel publicis certaminibus
parta corona claruerunt, quartam eamque prestantissimam
omnium scribit eorum quibus non aliena, sed sua virtus et animi
magnitudo nobilitatem donarit, quos solos vult dignos esse, ut
nobiles appellentur. Platonis hec divisio illam veram germanamque
et suo robore nixam nobilitatem indicat, quam virtus
producat.
71 Est enim nobilitas quasi splendor quidam ex virtute progrediens,
qui suos possessores illustrat ex quacumque conditione
emergentes. Nam virtus maiorum, principatus, gloria certaminum
et gestarum rerum illorum bona sunt, illos ornant et insignes reddunt,
qui ea sibi suo labore, sua industria peperere. Nos vero laudem
et nobilitatem meremur nostris meritis, non alienis, et iis
actionibus que ex nostra prodeunt voluntate. Quid enim ad nos
attinet que multis seculis ante nos nostro neque consilio neque
opere acta sunt? Illa suis auctoribus lumen et gloriam prebuerunt,
nobis ad imitandum patefecerunt viam, quam si sequemur tanquam
parentum opibus suffulti minoris tamen nos extimari necesse
est quam eos qui nullis maiorum subnixi vestigiis sibi ipsi ad
iter virtutis et glorie auctores extiterunt. Quanto enim maioris
habetur edificare domum quam habitare aut ornare edificatam,
tanto prestabilius est atque excellentius ab se partam nobilitatem
possidere quam servare ab aliis acceptam, cum alter suis viribus et
lumine resplendeat, alter pre se ferat alienum.
72 Quare soli virtuti palma nobilitatis tribuenda est. Atria vero
maiorum imaginibus refercta, porticus signis ac tabulis ornate,
magnifice ville, tempia constructa, varia domus ornamenta plus
admirationis aspicientibus quam nobilitatis secum ferunt. Hunc
|
|