copulat litteram littere, quandoque sillabam sillabe, quandoque dictionem
dictioni, quandoque distinctionem distinctioni, quandoque orationem
orationi, et sensum locutionis alteri locutioni. Et nota, quod
tantummodo punctus suspensivus ponitur pro copula. Item nota, quod suspensivus
quandoque magis copulat quandoque minus, quandoque multo minus.
Magis enim copulat, quando duplicem habet vim copulandi, hoc modo:
Alexander Persiam, Menelaus Troiam, Romani Cartaginem et Pisani
Maioricam vicerunt virtute potenti. Minus enim copulat, ut cum
dicitur: Martino, Johanni, Petro et Bernardo salutem. Modo non copulat
nisi nomen alteri nomini. Multo enim minus, ut cum copulat dictionem
dictioni et litteram littere. Et nota, quod, quando distinctiones ita copulantur
per puncta suspensiva, in principio ultime distinctionis semper
debet poni copula, quoniam illa non intelligitur ibi repeti, ubi suspensivus
punctus pro copula positus fuerit. Alioquin non esset latinum. Hoc
idem est intelligendum de dictionibus et litteris. Et nota, quod nullus punctus
planus potest pro copula poni, quia ubicunque copula ponitur, vox legentis
(semper) detinetur suspensa. Simili ergo modo illud, quod postea
ponitur illius vicem gerere debet. Item nota, quod semper post punctum
planum clausule debet inceptio fieri et prima illius clausule littera debet
scribi grossa, ita, quod caput clausule fore videatur. Item nota, quod
post punctum suspensivum nunquam potest esse clausule inceptio. Unde
illi, qui scribunt salutem vel aliquid positum loco salutationis per litteram
grossam, ambulant tamquam ceci, qui viam, per quam gradiuntur,
penitus ignorant. Verumtamen in salutationibus et infra epistole textum
propria nomina scribi debent per litteram grossam ad maiorem
certitudinem reddendam (et causa honoris). Et preterea punctus quandoque
|
|