est participium adiectivum. Quare videtur
quod participium possit supponere.
< 2-1-5 > Item, substantia infinita specificata
actu speciali potest supponere, ut qui
currit disputat . Sed substantiam infinitam
determinatam per actum specialem significat
ipsum participium, ut legens, qui legit .
Ergo participium potest supponere.
< 2-2-Quod non >
< 2-2-1 > In oppositum solet argui sic. Nullum
adiectivum adiective retentum potest
supponere. Hec est vera: in subiecto implicatur
causa predicati. Sed omne participium
est adiectivum adiective retentum;
hoc declaratur ex hoc, quod omne participium,
aut declinatur per tres diversas
terminationes, aut per tria pronomi articularia,
etsi aliquando non exprimatur.
Ergo nullum participium supponit.
< 2-2-2 > Item, omne participium potest
apponere et sine incongruitate. Ergo nullum
potest supponere. Probatio huius
consequentie: Omne illud quod potest
apponere, habet modum adiacentis de
modo significandi essentiali speciali. Sed
quod habet modum adiacentis de modo
essentiali significandi speciali, non habet
modum per se stantis de modum significandi
essentiali speciali, quia nihil unum
et idem potest esse sub oppositis speciebus.
Et illud quod non habet < modum
per se stantis > de modo essentiali speciali
non potest supponere. Ergo a posteriori,
|
|