113.
Domno U<goni> archangelo monachorum sanctoque conventui,
P<etrus> peccator monachus quicquid servus.
Postquam feram semel venator illaqueat, si nexum eius pedibus inicit,
iam sine perdendi formidine longius eam evagari sub quadam libertate
permittit. Is etiam qui aucupio delectatur, dum iniecto funiculo pedibus
tenet volucrem, securus avolandi datam simulat facultatem. Et illa quidem
fugam temptat, alarum librat ex more remigium, sed dum exilire conatur,
aucupe funiculum stringente retrahitur.
Vos etiam me tuto ad propria remisistis, quem videlicet glutino vestrae
karitatis adstrictum insolubiliter retinetis. Nam recedere quidem corpore
potui, sed mente de vestris manibus non exivi. Ita nempe mirandae conversationis
vestrae me viscus obstrinxit, angelicae vitae coagulus agglutinavit,
sincerae karitatis laqueus irretivit, ut facilius suimet oblivisci, quam a
vestra memoria mens mea possit avelli. Vidi siquidem paradisum quattuor |
|