Fertur adhuc oleum celeste Remis retineri,
Quo reges uncti soliti sunt regna mereri;
Unctio Francigenis hec ita semper erit.
Tunc post Tiberium Gaiumque sedente Nerone
Petrus erat papa Rome, qui relligionis
Docma fidemque Dei primus in Urbe colit.
Petrus in Antiochis octo consederat annis,
Bisque decem Rome servit divina tyrannis,
Insuper et quinque sedit et octo dies.
Euguangelistam Marcum fertur docuisse.
Qua crucifixus erat Petrus, tumulum tulit ipse;
Rasuram capitis primus et ipse tulit.
Linus erat, vivente Petro Neroneque, Rome;
Namque vices Petri gessit, Tuscus regione,
Annis quindenis ultima fata colens.
Et Cletus, vivente Petro, Lino sociatur,
Qui simul exterius curabant pontificatum,
Set dabat interius docmata sacra Petrus.
Tradita non erat hiis papalis plena potestas,
Nec ligat aut solvit Linus Cletusve, set exstant
Sub vice pontificis pondera ferre Petri.
Qui socius Lini fuerat pro tempore Cletus,
Annis ter senis Rome sedisse videtur,
Quorum temporibus vixit in Urbe Petrus.
11. De Galba et de Ottone et de Vitello, electis imperatoribus, et de Vespasiano.
Galba, sextus ab Augusto imperator, Neronis morte comperta, Romam venit. Ubi dum nobilem quendam nomine
Pisonem sibi in filium adobtasset, ab Ottone tam Galba quam Piso septimo imperii sui mense necantur.
Itaque dum Rome Otto usurpat imperium, Vitellius in Iermania idem arripere conatur. Item Vespasianus in Siria,
contra Iudeos a Nerone transmissus, multis malis eos attriverat. Et Iosefum, eorum prudentissimum ac sapientissimum
sacerdotem, in vinculis tenebat. Cito Vespasianus ab exercitu Neronis imperator creatur. Iosephus iste, de
quo tam sepe loquimur, filius Mathie, non solum inter Iudeos, set etiam aput Romanos postmodum tante autoritatis
fuit, ut statua ei in Urbe donata esset, libri quoque eius bibliotece traderentur. Eius autem opera sunt in istoria
25 librorum Antiquitatum. Liber etiam Machabeorum secundus ab eo dicitur compositus. Otto contra Vitellium bellum
parat. Ubi dum primo circa Alpes, secundo iuxta Placentiam, tertio in loco qui dicitur Castoris victor fuisset,
quarto, cum suos iam vinci vidisset, se ipsum occidit, mense tertio quo ceperat imperare. Vitellius Romam veniens,
regnum usurpat. Multisque ibi crudeliter actis, cum audisset de Vespasiano, primo quidem regnum dimittere cogitat,
set postea confortatus a sociis, Sabinum, fratrem Vespasiani, cum suis in Capitolium fugavit. Ibique eum et suos
omnes incendio et ruina uno tumulo mori et sepeliri coegit. Vespasianus autem ortatu principum et Iosephi supra
memorati suscepit imperium. Relictoque Tyto filio suo in obsidione Ierosolimorum, ipse per Alexandriam Romam
venit. Interea Vitellius a suis capitur, et tam per viam sacram quam per forum turpiter ductus, unco trahitur, et mersus
in Tiberim, communi caruit sepultura. Igitur a passione Domini 40 annorum spatio iam transacto, quem terminum
Iudeis Deus tunc ad spatium penitentie indulsisse videtur, cum penitentiam despicerent, immo interficiendo
duos Iacobos et Stephanum peccata multiplicarent, ultio divina, sicut eis a Domino predictum fuerat,
populo impiissimo supervenit. Sancti viri, qui tunc erant Ierosolimis, revelatione divina premoniti, ab urbe
secedunt, et in castello quod dicitur Pella se claudunt. Civitas Ierusalem Tyti obsidione cingitur in die magno pascalis
sollempnitatis, cum populi extranei totius Iudee illuc confluxissent. Urbs tandem cum multo sanguine Romanorum
capitur. Templum autem, ubi principes se et sacerdotes receperant, maximo postmodum legitur labore devictum. Titus itaque urbem et templum iuxta prophetiam domini Iesu Christi delevit. Nam lapidem super lapidem non reliquit.
Anno 1100. a restitutione ipsius templi, quando restauravit illud Darius, filius Istapis, rex Persarum.
Ibi 600000 Iudeorum interfecta leguntur secundum scripta Cornelii et Suetonii. Qui autem Iudeorum miserabilem
occisionem plenius cognoscere volunt, legant Iosephum istoriografum eorum. Qui in ipsa die pascali tamquam uno
carcere divina dispositione conclusos tricesies centena milia commemorat in urbe fuisse. Ex quibus undeties centena
milia igne, fame, ferro perierunt, preter illos qui in villis et castellis aliis sunt extincti. Adiecit insuper Iosephus
in hec verba: Estimo, quia si eundem impiissimum populum Romani punire distulissent, aut yatu terre aut
aque diluvio aut ignibus Sodomitanis et fulminibus de celo missis eadem civitas supplicia pertuisset; quia nequiorem protulit
etatem hominum, quam illi Sodomite fuerint, qui eadem supplicia primitus pertulerunt.
|
|