LXX Ad hec dicunt Demones quasi fatigati:
«Hii qui nobis serviunt sic sunt pagati!
Posses vero dicere sicut buffo grati;
Sed debes in cemtuplum duriora pati. »
LXXI Post hec tandem Anima gemens suspiravit,
Et voce qua poterat parum murmuravit,
Quando vero baratri Limbum subintravit,
Eiulat, insonuit: «Iesu, fili David! »
LXXII Concultantes Demones responderunt ei;
«Tarde nimis invocas nomen tui Dei:
Parum prodest amodo “miserere mei” .
Non est ultra venie spes nec requiei.
LXXIV Non lumen de cetero videbis diei,
Decor iam mutabitur tue speciei,
Nostre sociaberis ad hinc aciei;
Et sic apud Inferos consolantur rei. »
LXXV Talia cum videram, dormiens expavi,
Et, extra me positus, statim vigilavi;
Mox expansis manibus ad Deum clamavi,
Orans ut me protegat a pena tam gravi.
LXXVI Mundumque cum frivolis suis condempnavi;
Aurum, gemmas, predia nichil reputavi;
Rebus transitoriis obrenuntiavi,
Et in Cristi manibus totum me comendavi.
LXXVII Ecce mundus moritur, vitio sepultus;
Ordo rerum vertitur; sapiens fit stultus;
Exultat iniusticia; cessat Cristi cultus;
Sint in mundo igitur labor et tumultus.
LXXVIII Mundus ad interitum vertitur . . . ,
Dii facti iterum Iupiter et Phebus;
Nam qui nummos possidet et habundat rebus,
Hic ut Deus colitur, septus aciebus.
LXXIX Et que theologice virtutes vocantur,
Fides, Spes et Caritas, pene suffocantur;
Fraus et Avaritia et que derivantur
Ex his iam in seculo toto dominantur.
LXXXX Si sis ortu nobilis, si vultu serenus,
Si benignus, humilis, moribus plenus,
Hec nil tibi proderunt, si tu sis egenus;
Nam sola pecunia formam dat et genus.
LXXXI Dummodo sum splendidus, vestibus ornatus,
Et multa familia sum circumdatus,
Prudens sum et sapiens et morigeratus,
Ego tuus nepos, tu meus cognatus.
LXXXII Ista dum deficerint, statim evanescit
Nostra consanguinitas; morte refrigescit