ipse per huiusmodi homines ibidem immiserat, cum multo sanguine exercitatam comperissent,
agebant: Enim iusta dignaque res est, ut ille qui suos porcis atque serpentibus
commisit filios, ab illis versa vice diffamatus dampnetur, et dum illos per huiusmodi homines
opprimere disposuit, ab illis dilaceratus atque distractus, qui una in patria secum nati
et aliti sunt, Simoniacus vocetur et convinciatur. Quis suis capitulis suisque exhortationibus
imbuti digne ipsa in caput vertunt, ac ecclesiarum sacerdotibus et episcopis, nullum
tenentes episcopum, ut porci, quod Veritas dicit, appareat, conversi disrumpant universos.
Interea dum haec fama Romae urbis regiones supervolasset, ecce Oldeprandus Romanae
ecclesiae archidiaconus, qui et ipse Alexandro aemulus insidiabatur et omnibus negotiis
ipse praeter sedis apostolicae dominium dominabatur, clanculo ad se vocari hos omnes
praecepit; et diu per omnia illorum causam sciscitans, aliquantulum conscius facti Alexandri,
illos super huiusmodi negotium incitavit. Quid multa? Ut autem venerunt ad
diem, quo iudicium absente tamen apostolico per ferrum calidissimum ageretur, annuente
Deo et beato Petro apostolo, iureiurando de eo tanta cathedra ipsi collegerunt, ut quod
verum erat aperuit, et quod falsum obmutuit. Et sic falsa religio illorum opilata, sub
obscuro, ne diversis cruciatibus attererentur, Urbem exierunt. Mihi qui autem haec
narravit, unus fuit ex illis, qui illo tempore nimia superstitione ac vanissima religione
ut filii Scaevae vallatus, huic tanto facto et inconsulto cum aliis cathedris et ipse interfuisse
verbis terribilibus.
20. (19.) Cum interea Mediolanum Arialdus venisset, universa ecclesiasticorum virorum
idens officia quadam amentissima ac dementissima crudelitate a malis iam doctus christianis
vel a porcis coenosis conculcari et Arianorum argumentis sanctas depravari scripturas
et ut canes saevissime dilacerari, et ipsum sui facti poeniteret, dolens quid ageret
secum rimari quasi cum alio coepit. Itaque cum sacerdotum omnium totiusque civitatis
solitis moribus, quasi hominis unius conventum cum primicerio eorum, dum in presbyterio
locus reverendus ex propriis et comunibus negotiis die statuto adunari comperisset,
privatim uno tantum clerico stipatus cum Domini cruce venit in medium. Cumque
diu intra se cogitans tacitus moraretur, lacrymis largissime decurrentibus, talibus tandem
verbis adorsus est: O conventus et o patres, multa pro ipsa summa reverenda solita pietate
vestri sacerdotii mihi parcite, immerito et omnibus facinoribus quibus misera fragilitas
humana offendit irretito, nunc debita sceleratoria mihi condonate misero. Ego sum, qui
sancta canibus virorum sanguine summa aviditate anelantibus contra sanctum euangelium
agens, nec me nec ordinem attendens indiscrete dedi. Quin etiam ego sum, qui contra
fas et licitum vos et vestra diffamando nequiter odiosis viris ac terrae bestiis inconsulte
tradidi. Proinde video per visum, meis et populi peccatis exigentibus, sancti Ambrosii ordinem
ac eiusdem ecclesiae culmen conculcari et cominus demoliri. Cognosco praeterea et
in veritate comperio parvulorum multorum necem sine baptismate, quod est peccatum crudelissimum
et ultra modum gravissimum feraliter incurrentium, quin etiam sub obtentu
falsae religionis adulteria innumerabilia ac fornicationes sodomiticas multas ac diversas.
Inter caetera video quamplures, sensibus depravatis ac Ariano dogmate seductis sanctam
depravantes Scripturam, iam non qui sacerdotem, non episcopum, non summum pontificem
Romanum, ad ultimum non ullam ecclesiam confitentur. Quamobrem mihi veniam date,
et pro pace ecclesiae humiliter exorate. Ego Deo annuente exinde ut scismatici suis cum
argumentis discedant, et vos in pace diuturna et caritate solita feliciter vivatis, operam
omni dabo conamine. Cumque his Arialdus verbis finem imposuisset, et universos mala
praeterita memorando inflammasset, omnibus contacentibus et nichil respondentibus, quasi
gravissimis verberibus fuisset attritus, minans et aestuans et insalutatus recessit. Ea
tempestate cum Anselmus vice comes Romam orationis causa devote suis cum militibus
properasset, et ipse ab apostolico Alexandro de statu urbis ac ordinis ecclesiastici sciscitatus
esset, respondit: Enim a tempore quo patalia nostra in civitate insonuit, universa
divina et humana, bellis intestinis, civibus inter se durissime praeliantibus, et sacerdotibus
falsis occasionibus criminose vituperatis ultra modum, ut iam ulla non sit res ordini nostrae
ecclesiae promiscua, conculcata sunt. Cui domnus Alexander, matris reverentia tactus,
|
|