et ob hoc periurii crimen et infamiam et pape et regis Sicilie graue et perpetuum odium
debeamus incurrere”. Cumque illi iterum proclamassent, ut eorum, qui auctores erant
seditionis, nomina dux euidenter exprimeret; metuens, si noti fierent, ob hoc pugna in ciuitate
maxima et seditio inualesceret, saniori usus consilio, nobiliores et prudentiores, quos
habere potuit, ad papam direxit, pro parte totius populi ueniam humiliter postulans et affectuose
deposcens, ut quod illi in eum stulte et superbe peccauerant, ipse eis ex innata
humilitate et gratia relaxaret et nuntios regis Sicilie a proposito sui itineris reuocaret.
Quibus Alexander papa more solito satis benigne respondit: “Ego quidem, cui sanctitas
et officium ignoscendi gloriam dereliquit, iniuriam meam ad mentem non reuoco, offensam
meam pro Dei amore dimitto, sed nuntios regis Sicilie tamquam uiros nobiles et potentes,
rogare quidem ualeo, sed inuitos detinere non potero”. Tandem Uenetis multum rogantibus
et petentibus, ut ad hoc faciendum partes suas interponere dignaretur, motus papa eorum
petitionibus, per
oggerium de Pisa subdiaconum et senescalcum suum, simul cum Uenetis,
nuntiis regis Sicilie preces affectuose porrexit, ut diuini et sui amoris intuitu indignationem
compescerent, et inceptam iracundiam temperarent atque propositum suum ab incepto itinere
reuocarent. Quibus illi responderunt: “Dominus quidem papa, sicut uir perfectus et sanctus
et de sui meriti auctoritate confisus, mori non metuit, et Uenetum dolos et insidias non
pauescit. Nos autem, qui adhuc imperfectiores sumus, mori nolumus, et nostro regi inferre
iniuriam moriendo uitamus. Ueneti ingratitudini filii et regie liberalitatis obliti, uolunt
domino nostro mala pro bonis rependere et ad perturbationem pacis eius contra uoluntatem
domini pape et nostram inimicum ipsius Uenetias introducere. Dominus autem noster tante
est potentie et uirtutis, quod pro his excessibus, quos contra amicitiam suam faciunt, illis
sicut decet respondere curabit. Sed quia nos preces domini pape pro mandato accipimus,
iter nostrum usque in diem crastinum differemus. Et dehinc communicato cum eo consilio,
quid nobis faciendum sit, disponemus”.
Quibus auditis, Ueneti ad ducem suum redeuntes, ea, que a papa et nuntiis regis audierant,
illi per ordinem retulerunt. Altera autem die dux sano usus consilio, apud Riuumaltum
sub uoce preconis fecit publice declamare, ut nullus de aduentu imperatoris auderet
uerbum facere, nisi cum Alexander papa precepisset. Cum autem ea, que apud Venetias
dicta et facta fuerant, ad imperatoris adhuc Clojam demorantis audientiam peruenissent, sua
spe et intentione frustratus, cepit de suo rigore mollescere et cardinalibus, qui ibi erant,
de uerbo pacis benignus respondere. Cancellarius uero et alii ecclesiasici principes, qui
pacis consummationem plurimum affectabant, spiritu libertatis assumto imperatori uiua uoce
dixerunt: “Bene debet imperialis maiestas recolere, quod quidam e nostris ex mandato uestro
Anagniam accedentes, cum Alexandro papa de pace ecclesie et imperii, de pace regis
Sicilie et Lombardorum tractatum habuimus. Et ipse, utpote uir sanctus, pacis cupidus
et amator, nostro consilio et hortatu Campaniam deserens, Uenetias iam intrauit, paratus
ea que de bono pacis promiserat, firmiter consumari. Uos autem, ut credimus, suggestione
prauorum hominum a consilio nostro uultis recedere, et a pacis proposito declinare. Nos
uero ex iure debiti, quo imperio tenemur adstricti, parati sumus uobis, ut domino, in temporalibus
|
|