Traditum mihi desuper a scientiarum Domino talentum scientie, dum
a me districte cum fenore multiplicato non dubito requirendum, non
immerito timeo, ne in Eius conspectu tremendo, qui tradidit, velut servus
inutilis, exteriores, quod absit, mittendus in tenebras, insipienter humi
talento recondito, de marcentis inertie torpore coarguar et de mutitatis
vitio, turpiter indicto lingue silentio, contumeliose convincar. Et ideo
labiorum, quasi balbutiens, soluto nunc pessulo, et in Eo tantummodo
spei mee humilia fundamenta constituens, qui mutorum linguas aperuit et
in mensas rudibilis ruditates per sensatos humani eloquii modulos miraculose
distinxit […].
|
|