numerum et potentiam attendentes, periculosum estimabant in
singulos vindictam extendere, nec eo modo posse malum hoc
radicitus amputari, cum certe pluribus eorum vel omnibus qui
conspiraverant captis, semper tamen superesse contingeret qui
propinquorum vellent iniurias vindicare. Ideoque cancellario [suadebant
ut eos deinceps mitigare potius quam persequi conaretur;
eisque simul] ad curiam convocatis, [in presentia regis] ignoscens,
impunitatem concederet et innocentiam suam paucis exponens,
adderet se quidem ad vindictam viribus uti posse, sed malle vincere
beneficiis quam in viros nobiles, quos honorare proposuerat,
tirannice desevire. Porro Gillebertus comes Gravinensis, cuius
sententia prevaluit, hiis omnino contraria sentiebat, neque censebat
oportere quempiam illorum impunitum evadere quos tanti
sceleris participes aut conscios esse constaret, maxime cum adversus
Richardum Molisii comitem, qui eum a curia dudum expulerat,
videret ultionis sibi tempus congruum occurrisse. Alii terre
ipsius consuetudinem et tirannidem plenius agnoscentes, cum
futura diligentius providerent, aiebant illos oportere vel omnino
non capi, vel captos in pelagus demergi, aut alias latenter interfici,
vel membris saltem principalibus mutilari: hoc enim modo Rogerium
regem prudentissimum regno suo pacem olim integram
peperisse. Utilis quidem et securitatis plena sententia, sed tantam
crudelitatem in misericordiam pronior cancellarius abhorrebat.
Post paucas igitur dies, cum ad curiam vocati comites aliique
proceres ex ordine consedissent, Boamundus Tarsensis frater Carbonelli,
adolescens egregie virtutis et nobilitatis preclare, surgens
in medio procerum, dixit: Richardum Molisii comitem, inter familiares
curie regis ac regine [beneficio constitutum, erga eos parum
fideliter se gessisse, cum hiis] qui adversus cancellarium
iuraverant consensisset. Ipsum enim non solum ex ore Henrici
comitis eorum agnovisse propositum, sed et consilium approbasse,
|
1
5
10
15
20
25
30
|