Q. Pompeius deinde consul a Numantinis, quae Hispaniae
civitas fuit opulentissima, superatus pacem ignobilem fecit.
post eum C. Hostilius Mancinus consul iterum cum Numantinis
pacem fecit infamem, quam populus et senatus iussit infringi
atque ipsum Mancinum hostibus tradi, ut in illo quasi auctorem
foederis vindicarent. || cumque per continuos annos quattuordecim
cum solis quattuor milibus quadraginta milia Romanorum
protrivissent, || post tantam igitur ignominiam, qua a
Numantinis bis Romani exercitus fuerant subiugati, P. Scipio
Africanus secundo consul factus est et ad Numantiam missus
est. is primum militem vitiosum et ignavum exercendo magis
quam puniendo sine aliqua aceruitate correxit, || mox pugna
cum Numantinis commissa exercitus Romanus oppressus impetu
Numantinorum terga convertit; sed increpatione et minis
obiectantis sese consulis tandem indignatus in hostem rediit
et quem fugiebat, fugere compulit; unde quamvis Scipio laetatus
sit, tamen ultra bello adversus eos audendum non esse
professus est. itaque urbem obsidione conclusit, vallo circumdedit;
cumque diu conclusi fame laborarent pugnaeque facultatem
exposcerent, ut mori eis quasi viris liceret, novissime
larga prius potione calefacti, quae madefactis frugibus confici
solet, subito super Romanos inrupere. atrox diu certamen
ad periculum usque Romanorum fuit iterumque Romani pugnare
se adversum Numantinos fugiendo probassent, nisi sub Scipione
pugnassent. Numantini interfectis suis fortissimis bello cedunt,
compositis tamen ordinibus nec sicut fugientes in urbem
revertuntur. corpora interfectorum ad sepulturam oblata accipere
noluerunt clausaque urbe cuncti pariter ferro veneno
atque igne consumpti sunt. Romani ex his nihil aliud quam
securitatem adepti sunt seque magis evasisse Numantinos quam
vicisse dixerunt. unum Numantinum victoris catena non tenuit,
quicquid supellectilis fuit, ignis consumpsit. tunc Scipio
Tyresum quendam Celticum principem consuluit, qua de causa
Numantia aut prius invicta aut post euersa fuisset; Tyresus
|
|