LX. De ciue et equite.
Ciuis, eques sub rege uigent: hic prelia regis,
Hic dispensat opes; hic uir et ille senex.
Inuidie, perflata genis, innata doloris
Flammis, fax iuuenem torret honore senis.
Regis in aure truces figit de ciue susurros:
«Est tibi non pastor, sed lupus ille senex.
Ditant furta senem, creuit sua copia furtis,
Est sua de censu gaza recisa tuo.
Firmabo mea uerba manu, sua furta fateri
Hunc faciam: bello iudice, uerus ero».
Cum moueant obiecta senem, plus debilis etas
Hunc mouet ac senii crimine uisus hebes.
Parcunt iura seni si pro sene pugnet amicus,
Cui nullius odor fenoris arma probat.
Mendicat pugilem, sed abest qui pugnet amicus:
Nam refugit, uiso turbine, falsus amor;
Dum fortuna tonat, fugitiuos terret amicos,
Et quis amet, quis non, sola procella docet.
Cena trahit ciuem, differt nox una duellum;
Sollicitat mentem iusta querela senis:
«Quos meritis emi, multos mihi fecit amicos
Longa dies, cunctos abstulit hora breuis.
De tot amicorum populo non restitit unus,
Quamque dedi multis, nemo repensat opem.
Rebar pace frui: mea paci congruit etas,
Sed mea turbauit gaudia liuor edax.
Hosti multa meo palmam pepigere: tepesco,
Ille calet; careo uiribus, ille uiget;
Arma parum noui, se totum prebuit armis.
Est mihi uisus hebes, uisus acutus ei.
Nil mihi prebet opem nisi iuste gratia cause;
|
|