Reverendo in Christo patri domino et benefactori suo domino B. Dei
gratia Casinensi abbati suus devotus clericus Stephanus de Sancto Georgio
cum recomendatione, se totum ad eius beneplacita preparatum.
Vox lamentationis, vox luctus, vox amaritudinis, vox meroris insonuit
nuper auribus meis, que, funereis comitata conquestibus, spiritualis patris
et benefactoris mei Neapolitani archipresulis, fratris vestri, obitum querelose
denuntians, merores et gemitus, quos de carnalis patris mei transitu
velut e calice Babylonis exhauseram, in me, proh dolor, repentini vulneris
ictibus innovavit et desolationem, quam meis precordiis casus eiusdem
genitoris ingesserat, quamque solite consolationis spiritualis patris
eiusdem prestolans eventibus aboleri speraveram, lamentabiliter duplicavit.
Sicque, pater et domine, angor angustiis undique: hinc de parentis
amissione carnalis, diri iactus mucrone confossus, inde de spiritualis
patris translatione gemenda, tam corde, quam corpore sauciatus, in cuius
enim sinu, post carnalis patris occasum, mea spes reposita quiescebat.
Hunc heu lugere, hunc heu lamentari compellor, et de utriusque communiter
tam gravi iactura, quam perfero, amaras ab oculis lacrimas consternatus
emittens, ac tempus illud funereum, quod utroque parente prepropere,
sub tam brevi dierum – inter funus et funus – interstitio, me orbavit,
singultuosa lamentatione deplorans, vobis, meo patri et domino, de
fratris eiusdem eclipsi devote mentis acerbitate vel amaricatione compatior
et turbata spiritum dispositione contristor. Scio namque, nec hesito,
quod in dissolutione fratris ipsius, quem vobis, a patriis laribus eminus
abdicatis, vel elongatis, in peregrina quasi provincia superna dispositio
dederat ad solamen, dissoluta sunt sabbata cordis vestri, amaricatus est spiritus
vester, et tota mentis et corporis compago turbata. Ad huius autem
|
|