domni abbatis iuraret cum sacramentalibus suis. sed neque
presbyteri neque eorum advocatus iurare voluit. inventi sunt
enim fallaces. post hęc iudicantibus iudicibus, pręsbyteri apprehenderunt
baculum et in manibus domni Hugonis abbatis et
Huberti eius advocati prefatas ęcclesias refutarunt cum carta
per quam litigarunt. et si quolibet modo litem removere voluerint
vel tealptaverint, componere se statuerunt libras .X. auri
optimi, medietatem regi et medietatem rectoribus huius monasterii.
Ipso quoque tempore litis erat intentio inter domnum Hugonem
abbatem et Benedictum comitem de curte huius monasterii
quę vocatur Sancti Gethulii, quam vi abstulit ab hoc monasterio
et sibi usque tunc retinuit. quapropter pręfatus abbas cottidie
ad domnum Gregorium apostolicum, et ad Ottonem piissimum
imperatorem cottidie proclamabat, ut legem exinde haberet.
tunc ex utraque pane amici surrexerunt et infra urbem Romam,
iuxta Thermas Alexandrinas, intra ęcclesiam Sanctę Marię quę est
huius monasterii iuris, ante pręsentiam legislatorum, iudicum et
nobilium hominum, conduxerunt illos in pactum et convenientiam,
et coram omnibus apprehendit suprascriptus Benedictus
comes virgulam in manu et refutavit ad domnum Hugonem abbatem
in proprium ipsam curtem Sancti Gethulii cum duobus
casalibus circa se, unum quem ad laborandum detinuit Petrus
pręsbyter et alium quem detinuit Iohannes qui dicebatur Sanguinarius,
et medietatem eiusdem curtis Sancti Gethulii cum ipsa
ęcclesia in integrum. exceptis ambobus castellis Tribuci. et
si aliquando contra hęc agere temptaverit, componere se in hoc
monasterio spopondit auri optimi libras .XX. Eodem etiam anno, quiedam Tederanda ancilla Dei optulit in
hoc monasterio res suas territorii Sabinensis ubi dicitur Ripa,
iuxta murum antiquum. de qua anathema terribile pavendamque
constituit maledictionem, ne quis de hoc monasterio auferre temptaverit
sive per scriptum tertii generis sive quolibet modo.
|
|