XLIIII. Rursus dum in eisdem partibus cellas
construeret - erat autem sarcina procul ab eis sub quodam saxo
reposita - tunc vir venerabilis quendam fratrem illuc quasi cum
quodam impetu propulit, precipiens sibi ut nimis anxie
festinaret. Qui mox furibus superveniens, illos quidem iam
clepere temptantes repperit, sed nichil adhuc ex his quê reposita
fuerant deesse cognovit. Qua ex re recte colligitur beatum
virum non sine divinê revelationis instinctu fratrem cum tanta sollicitudine
destinasse, ipso videlicet puncto quo fures ad rem non
custoditam contigit pervenisse.
XLV. Post hêc Romualdus ad monasterium Vallis de Castro
revertitur, moxque abbatem sic alios regere, ut semetipsum
tamen nequaquam neglegeret, exhortatur. Volebat insuper ut
cellam qua usus fuerat, occasione regiminis non omnino desereret,
sed, in ea sibimet spiritualiter vivens, precipuis tantum festivitatibus
fratres ammonitionis gratia visitaret. Erat enim beato viro
tam odiosa ista quam cernimus abbatum conversatio, ut non minus
gauderet si de manu cuiusquam abbatiam potuisset evellere,
quam si daretur sibi potentissimum quemlibet secularium ad
sanctê conversationis ordinem convocare. Sed, sicut per
Salomonem dicitur: «Velut acetum in nitro, ita qui cantat carmina
cordi perverso», ille predicatione venerabilis viri de
malo deterior factus, comitissas loci dominas protinus adiit,
|
1
5
10
15
20
|