Cum comes egregius, Tancredi gloria spesque,
Cesaris invicti cernere castra velit,
Se tegit electis et menia scandit in armis,
Illudensque viris, ars quibus arcus erat.
Quem quis percipiens liceum plicat auribus arcum
Lapsaque per medias arsit arundo genas.
Ut fragor antique nemus ylicis implet et auras,
Turbine que rapido vulsa vel icta ruit,
Sic a strage tua, comes, omnis murmurat etas,
Et rex ille tuus de breve fit brevior.
At miser antistes comitis succingitur ense,
Polluit oblita religione manus.
Pars rate tuta vagans lunatos explicat arcus,
Per mare quos sequitur nante Boemus equo.
Supplicat interea preciose nuncius urbis,
Exponens iuvenum pectora, vota senum,
Corda puellarum, mentes et gaudia matrum,
Et quicquid voti mens puerilis habet.
Sic ait archoticon: “Veniens tua nobilis uxor
Sublimis sedeat patris in urbe sui.
Hic victor fera bella geras; tua nupta Salerni
Gaudeat et dubiam servet in urbe fidem.
Nam si bella placent, non desunt prelia longe:
Hen turris maior bella diurna movet;
Est prope non longe Iufonis inutile castrum,
In quo furtivi militis arma latent.
Est prope dulce solum, nobis satis utile semper,
Ebolus, aspirans, quod petit urbis honor.
Est prope Campanie castrum, specus immo latronum,
Quod gravat Eboleam sepe latenter humum.”
Hec ubi legatus fert coram principe mundi,
Magnanimis princeps: “Quod petis”, inquit, “erit.”
Protinus almipater Capuane sedulus urbis,
Suscipit a domino talia iussa suo:
“I, bone namque pater, mentis pars maxima nostre,
Facturus semper, quod mea nupta velit.”
Hec ubi legatus notat impetrata Salerni,
Sollempnem peragunt gaudia plena diem.
Exiit edictum dominam cras esse futuram,
Cuius in adventum se sibi quisque parat.