habita, unum scilicet fidelium ad ecclesiam Rozoni, alterum vero in curia
pontificali. Crescebat autem nimis pars vesana pro pecunia sibi in noctibus
data. Qua vero nequiter crescente, fideles paulatim taedentes coeperunt
deficere. Quod perversa plebs cernens, coepit elata in beatum Arialdum
cum nimiis clamoribus irruendi facere impetum, quatenus eum ibi necaret
eiusque locum funditus desolaret. Erat enim Christi famulus inter adversa
tam fortis et constans, ut nullus e fratribus in die tribulationis inde auderet
aufugere nec quicquam asportare. Sed cum fremitum impiorum supervenientium
audirent, se ante altare prosternebant ibique mortem expectabant.
In uno enim horum dierum, cum iam clausis ostiis fratres ante altare
iacebant, mortem praestolantes, unus eorum rem, quam maxime diligebat,
latenter, aperto ostio, inde asportavit, eamque in domo cuiusdam civilis
amici commendavit protinusque rediit. Quod vir Dei ut audierit, fratrem
ad se accitum sic allocutus est: << Arnulfe - inquit -, nonne ecclesia haec
in eius honore et nomine dedicata est cui assidue dicimus: Sub tuum praesidium
confugimus, Dei genitrix? Et nonne legisti: Maledictus homo qui
spem suam ponit in homine? Et cur contra haec nunc agere praesumpsisti? >> .
Qui pavens obmutuit. Ut autem tam idem quam ceteri amodo non
praesumerent talia, haec culpa acribus verberibus est protinus emendata.
In his namque diebus ibidem tam gravis confusio vehemensque perturbatio
erat, ut in hora constituta plerique fideles cibum capere desperarent,
mortem adfuturam illico expectantes. Sed licet impii frementes insanirent,
nullo modo facere audebant quod minabantur, quoniam totiens dolor in
eorum capita vertebatur quotiens contra Christi famulum surgere nitebantur.
Quapropter iniquum et publicum dant praeceptum, ut, donec Arialdus
in urbe maneret, quicumque clericorum publice mysterium celebraret
|
|