non maiora parum felicia praemia regum,
quae modo militibus, modo dantur leta poetis,
quorum etas longis conspecta est fructubus ante,
ante in serviciis consumpta fidelibus, ut sit
digna suis meritis donanda licentia, sitque
libertas animo quocumque accesserit ultro.
Quae quantum paucis hodie concessa videntur,
tam veniunt pretiosa magis; consistere tectis
dulce seni, perdulce suos habitare penates
angustosque lares, quamvis sint aurea regum
atria et ornato paries effulgeat ostro.
Nam iuvat interdum felicia praemia ruris
illic me afflictum curis fortasse diurnis
querere et extensas cauto pede poscere silvas
cultoresque novos cultosque fideliter hortos
conspicere et cedri resecare superflua cultro
cumque suas tenero connectere palmite vites
aut plantare ulmos apibusque abstringere mella,
aut legere arboreos, facta dulcedine, fetus
et tandem ornatas concessa per ocia silvas
reddere, et arbitrio mecum sic vivere leto.
Nunc habitus civis, modo rusticus, hic ego censor,
illic nunc vates, illic modo cultor agelli,
|
125
130
135
140
145
|