Phoebe pater, praesto precibus dictantis adesto,
versibus aspira dulce canendo lyra.
Progeniem sulcis commisit parva volucris,
cum stabat flavo culmine messis agro.
Rusticus exivit; segetem flavescere vidit,
vult ut falce metat pauperiesque vetat.
Dum secum fatur, segetem truncare minatur;
expavefacta minis est avis ipsa nimis.
Audit et est tristis volucris rumoribus istis,
et timuit natis more parentis avis.
Tecta petit villae, qua mansit rusticus ille:
dum de prole timet, quod parat ipse videt.
Hic, quia pauper erat, vicinos forte petebat;
plebis ut est vitium, plebs negat auxilium.
Laeta redivit avis facti praenuntia natis;
provida verba iacit, pignora stare facit:
'qui poscunt vires alienas computo viles;
haec quia deficiunt, pluribus officiunt.'
Rusticus, ut cernit quod eum vicinia spernit,
mente satis sobria falce metit propria.
Ales, ut audivit quod messem falce recidit,
hos, quos ipsa fovet, linquere rura monet.
Subditus est poenis, cui spes est ex alienis:
de se si speret, plurima lucra feret.
|
1
5
10
15
20
|