Adalaidi excellentissimae duci, P<etrus> peccator monachus orationis
instantiam.
Quicquid de castitatis iniuria, quam eadem regina virtutum a clericis
patitur, venerabili Taurinensi episcopo scripsi, tibi scribendum ante
decreveram, nisi eorundem clericorum insugillantium calumpniam formidassem.
Expostularent enim ac dicerent: Ecce, quam inpie, quam inhumane
parat nos iste confundere, qui non cum episcopis, non cum aecclesiasticis
viris super nostro negotio caute vult ac modeste disserere, sed quod
in sacrario tractandum erat, non veretur feminis publicare. Hoc itaque
metuens personam mutavi, et quod tibi concoeperam, illi potius destinavi.
|
|